از بررسی هنرها و صنایع هنری ایرانیان در دوره ی ما قبل از تاریخ مدوّن کشورمان می توان چنین نتیجه گرفت که: 

-ایرانی ها دارای ذوق هنری و زیبا پسندی خاص بوده اند که نمونه ی آن در آثار سفالین شوش، تپه ی سیلک، تپهی حصار و نیز فرغهای لرستان آشکار است. 

- ایرانیها توجه ویژه ای به نقش حیوانات داشته اند. 

- افزون بر نقوش حیوانی از نقش های هندسی - که البته هر یک معنا و رمز و رازی داشته اند 

- برای تزیین ظروف و من جمله سفالینه های خود استفاده می کرده اند. 

شیوه ی کار هنرمندان قدیم ایران «ناتورالیست»- طبیعت سازی - نبوده بلکه ایرانیان به نقش های «تجریدی» - استیلیزه – و «رمزی» - سمبلیک- علاقه ی بیشتری داشته و آنها را بر طرز کار شیوهی ناتورالیست ترجیح می دادند. 

در دوره ی هخامنشی - ۵۵۰ تا ۳۳۰ ق. م. - ساخت جام ها و ساغرها (ريتونها) از طلا یا نقره که به شیوه ی چکش کاری ساخته و پرداخته و تزیین میشد، در زمره ی شاهکارهای فلزکاری ایران ثبت شده است. 

چکش کاری روی نقره و نقره کاری، زرگری و ساخت زیور آلات زرین و سیمین، ریخته گری مفرغ سفال سازی، سنگ تراشی، پارچه بافی و به ویژه بافت پارچه های لطیف از پشم، کنده کاری و منبت کاری و سرانجام قالیبافی - که نمونه ی بارز و شاخص آن قالی پازیریک، یعنی نخستین قالی بافته شده در جهان، توسط ایرانیان هنرمند و متعلق به حدود ۵۰۰ ق. م. است - از دیگر هنرهای مطرح به شمار می آید که نمونه هایی از آن هم اینک در موزه ها و دیگر مراکز هنری جهان موجود است و در روزگار خود چون تحفه های گرانبها به دورترین نقاط، چون کنارهی جیحون و کوههای آلتایی و سرزمین مصر، صادر میشد.