نحوه تشکیل مروارید

مروارید از ماده اولیه ای به نام «مادر مروارید که کربنات کلسیم است» و از ماده آلی دیگری به نام «کنچیولین» تشکیل می گردد که به صورت لایه های بسیار نازک و متحدالمرکزی دور هسته جسم بیگانه ای مانند شن ریز از صدف ترشح می شود. و انعکاس نور از این لایه های انباشته، درخشش رنگین کمانی مخصوصی ایجاد می کند که به آن «جلای مرواریدی» گویند. با این که درجه سختی دانه مروارید پایین است، شکستن و خرد کردن آن، به علت ساختار توده ای اش سخت است.

عمر مروارید بیش از صد و پنجاه سال نیست و خشکی و رطوبت هردو برای دانه های مروارید مضر است. همچنین آتش و حتی گرمای بیش از اندازه بدن می تواند سبب شود تا آب موجود در ماده کنچولین از بین برود و عمر مروارید کوتاه شود. مرواریدهای طبیعی و حتی پرورشی را باید جدا از سایر جواهرات نگاه داشت زیرا به محض تماس با طلا، برلیان، یاقوت و سایر جواهرات سخت، خراش خواهد خورد. اگر مروارید در محیطی خشک نگهداری می شود باید مراقب از دست دادن آب طبیعی در آن بود زیرا کاهش آب آن باعث از بین رفتن و تغییر رنگ آن می شود لذا بهتر است که مرواریدها را به طور منظم در آب شور قرار داده شود و توصیه می شود که انسان تب دار از آن استفاده نکند.

هم چنین تماس آن با کثیفی، اسیدها، مواد آرایشی، اسپری و عطرها در دوام و جلای مروارید اثر منفی می گذارد و سبب می شود مروارید مات و بی جلا گردد و سپس ترک خورده و سرانجام پوسته پوسته شود.

مروارید را باید بعد از استفاده بر روی پوست بدن در آب ولرم شسته و با پارچه ای نرم خشک کرد تا قطرات عرق و چربی بدن از روی آن زدوده شود. هم چنین میان دانه های مروارید در نخ باید با گره های ظریفی فاصله انداخت تا از ساییده شدن مرواریدها به یکدیگر در طول زمان جلوگیری نمود.

ارزش مروارید بستگی به سایز و اندازه، شکل، درخشش و کیفیت سطح آن دارد که دانه های کاملا مدور با درخشش یکسان در تمام نقاط سطح دارای ارزش بیشتری هستند. مرواریدهای نیمه کروی و یا مرواریدهایی که یک طرف آن مسطح است به مرواریدهای «دگمه ای» و مروارید هایی که دارای شکل و فرم نامنظم هستند، مروارید «باروک» خوانده می شود. مرغوب ترین مرواریدهای دنیا از خلیج فارس به دست می آید و در رنگ های صورتی، سفید شیری، کرم، طلایی، سبز، آبی و سیاه یافت می شود؛ تنوع رنگ مروارید به نوع نرم تن (صدف)، آب محل زیست و دمای آن بستگی دارد.

واژه مروارید معمولا به مرواریدهای طبیعی اطلاق می شود و مرواریدهایی که با روش مصنوعی و یا به کمک انسان تولید می شود به عنوان مروارید پرورشی نامگذاری شده اند.

تشخيص مروارید طبیعی از مصنوعی و پرورشی به علت شباهت ظاهری بسیار مشکل است، لذا از وزن مخصوص آنها برای این کار استفاده می کنند.

وزن مخصوص مروارید طبیعی معمولا کمتر از 2.73 است، در حالی که وزن مخصوص اکثر مرواریدهای پرورشی بیش تر است.

مرواریدهای پرورشی تحت پرتو ماوراء بنفش دارای درخششی زرد رنگ و در پرتو اشعه ایکس دارای درخششی سبز رنگ می باشد، درحالی که مرواریدهای طبیعی این گونه نیستند. همچنین اگر زیر لامپ پر نور به مروارید نگاه کرده و آن را آهسته در میان انگشتان خود بچرخانیم، مرواریدهای پرورشی در هر نیمه چرخش، نور را منعکس نموده و بدین گونه حضور هسته را در مرکز خود اعلام می کند. مرواریدهای پرورشی اغلب دارای لکه های بر روی پوست خارجی خود هستند که زائده های کمرنگ مثل دم یک ستاره دنباله دار به دنبال دارند.

جالب است بدانید بزرگترین مروارید جهان ۴۵۰ قیراط وزن دارد و در موزه زمین شناسی لندن نگهداری می گردد.